bulibuli.work
ซือเยี่ยหานเห็นหญิงสาวเท้าเปล่าอยู่ข้างหนึ่ง จึงคิ้วขมวดถาม "รองเท้าล่ะ? " นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาสนใจเรื่องรองเท้าอยู่อีก! เยี่ยหวันหวั่นหอบหายใจ จับมือของซือเยี่ยหานไว้แน่น พลางเอ่ยซ้ำอย่างร้อนใจ "อย่าไปนะ! อย่าไปทำงานต่างประเทศ! อย่าไปประเทศ B เลย! " ในช่วงเวลานั้น สายตาของทุกคนทั้งสวี่อี้ หลิวอิ่ง และบอดี้การ์ดต่างมองมาที่เยี่ยหวันหวั่น คนใช้ของจิ่นหยวนเห็นเช่นนี้ก็รีบร้อนช่วยเก็บรองเท้าแตะอีกข้างที่เธอทำหล่นมาให้ ซือเยี่ยหานกำลังจะช่วยเธอสวมรองเท้า เยี่ยหวันหวั่นก็สะบัดเท้ารองเท้าแตะอีกข้างออกด้วยความหงุดหงิด "ไม่ต้องสนใจเรื่องรองเท้าแล้ว! ที่ฉันพูดคุณได้ยินแล้วหรือยัง ห้ามไปประเทศ B" ช่วงนี้อารมณ์ของเยี่ยหวันหวั่นแปรปรวนอยู่ตลอด หงุดหงิดโมโหง่าย ซือเยี่ยหานเห็นเป็นเรื่องปกติแล้ว คิดเพียงว่าเธอกำลังอารมณ์เสียอีก จึงเอ่ยว่า "อาทิตย์เดียวฉันก็กลับมาแล้ว" เยี่ยหวันหวั่นโกรธจวนจะไม่ไหว กลับมากับผีน่ะสิ กลับมาน่ะกลับมาแน่ แต่ถ้ารอจนคุณกลับมา ชีวิตอันแสนสั้นของคุณก็แทบไม่เหลือแล้ว! เยี่ยหวันหวั่นร้องห่มร้องไห้แนบตัวติด "ไม่ให้ไปๆ ฉันไม่สบาย ทรมานจะตายอยู่แล้ว คุณจะทิ้งฉันไว้คนเดียวเหรอ? "
"ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ ช่างหลอกลวงจริงๆ เห็นได้ยากมาก เขาน่าจะมีความสุขเพราะว่าอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ ซูจ้านยื่นหน้าเข้าไปเพื่อจะมอง แต่ผลก็คือยังไม่ทันจะได้เห็นว่ามันคืออะไร จงจิ่งห้าวที่ได้สติกลับมาทันก็รีบกดปิดหน้าจอ เก็บสีหน้าของตัวเองแล้วก็มองเขาอย่างมืดมน ซูจ้านเกาหัว ในใจคิดว่าเขาช่างงกจริงๆ เลย ก็แค่ดูนิดเดียวเอง ไม่ให้ดูก็ไม่ให้ดูสิ ทำไมต้องดุขนาดนี้ด้วย? ตอนนี้เองก็มีสายโทรเข้ามา เสียงของหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็ดังเข้ามา "ประธานจง เรียกผมเหรอครับ?" สายตาของจงจิ่งห้าวกลับมามองที่หน้าจออีกครั้ง "เห็นข่าวหรือยัง?"